Na nauwelijks een nacht, klaarwakker wachten op mijn heel-erg-nabij-toekomstige, bloemen in de hand. Haar schoonheid met woorden beschrijven is even onmogelijk als de kleur rood proberen ruiken. An. De dag straalt in haar lach, haar jurk, de bomen. Iedere seconde genieten we, van kerk naar feest naar huis. En tussendoor getrouwd worden, door zoveel mensen die dit in pen in hun agenda hebben gezet. Het is een vreemd gevoel om zo centraal te staan, jezelf zo centraal te zetten. Met twee.

Natuurlijk verandert er niks. We hielden al van elkaar, woonden al samen, voedden al katten op. Permanent geringd, maar ook dat went. En toch. Ze is niet een vrouw, ik ben niet een man. Ze is mijn vrouw, ik ben haar man.