Of ik wilde meekomen naar het Midden-Oosten, voor een reportage over mensen op de vlucht. Als geluidsman, een titel die ik hiervoor nooit had. Er zou geen gevaar zijn, maar wel hard werk. Tijd om voor te bereiden was er nauwelijks, tijd om ter plaatse stil te staan bij de verhalen van de tientallen mensen die we hebben ontmoet ook niet, tijd om meer te doen voor die honderden, duizenden mensen dan wat geluiden op te nemen al helemaal niet. Dus dan krijg je achteraf de vraag: “Hoe was het in Jordanië?”
Ellendig. Dat is het enige antwoord dat ik kan antwoorden. Het is ellendig dat een vader zijn zoon zonder reden voor zijn ogen doodgeschoten ziet worden. Het is ellendig dat een gezin met kleine kinderen zeven dagen door de woestijn moet lopen zonder eten. Het is ellendig dat mensen van de ene dag op de andere al hun vrienden en bezittingen moeten achterlaten, zonder te weten waar naartoe of wat hun toekomst brengt. Kinderen die apathisch voor zich uit staren en niet reageren als je ze in hun hand knijpt. Een meisje dat is moeten vluchten met de kleren die ze aanhad en dus haar smartphone op zak heeft, waarop ze de foto’s kan zien van een leven dat ze nooit meer zal hebben. Een familie die in een huis met vier slaapkamers woonde en nu het moet redden met een ruimte van 3 op 4 meter, afgemaakt met doeken waardoor privacy onbestaand wordt.
Woorden als hoop, vertrouwen, empathie: ze hollen uit. De conflicten daar zijn uitzichtloos. En ik zit hier, achter mijn computer. Op een andere planeet.